​อาจจะจำอะไรไม่ได้มากนัก แต่ผมพอจำได้คลับคล้ายคลับคลาว่านัดชิงชนะเลิศฟุตบอลยูโรป้า ลีก ในฤดูกาลนั้นมีความน่าตื่นเต้นอยู่ไม่น้อย

การลุ้นแชมป์พรีเมียร์ ลีก กำลังมาถึงจุดไคลแม็กซ์ แม้ยังไม่ถึงขั้นชี้ขาดฟันฉับแบบร้อยเปอร์เซนต์ แต่อย่างน้อย ก็น่าจะพอตัดสินได้กลายๆ ว่าถ้วยแชมป์สมควรยกไปตั้งสนามไหนในวันรูดม่าน อาทิตย์ที่ 12 พฤษภาคม

ในยามเจอคู่แข่งรับแน่น compact ขนาดนี้ นักเตะครีเอทีฟที่สร้างความแตกต่างได้มีความจำเป็น เหมือนที่แมนฯซิตี้ มีเพียบทั้งตัวจริง และบนม้านั่งสำรอง แต่ลิเวอร์พูลพึ่ง 3 ประสานแดนบนมาตลอด

ฐิติพันธ์ แสดงให้เห็นถึงหัวจิตหัวใจของความมุ่งมั่นทุ่มเททั้งการฝึกซ้อม และการพยายามปรับตัวเข้ากับวิถีชีวิตในญี่ปุ่นที่เน้นเรื่องระเบียบวินัย จนทำให้มิดฟิลด์ดีกรีทีมชาติไทยสามารถเอาชนะใจกุนซือของทีม โทโมฮิโระ คาตาโนะซากะ และถูกส่งลงสนามเป็นผู้เล่น 11 ตัวจิงตั้งแต่เกมแรก

เห็นฟอร์มของจอร์แดน เฮนเดอร์สัน ในสองนัดหลังสุด แอบเสียดายว่าเจอร์เก้น คล็อปป์ ใช้ประโยชน์จาก “กัปตัน” แค่ครึ่งเดียวในห้วงเกือบสี่ฤดูกาล

ลิเวอร์พูล ชนะเหนือ เอฟซี ปอร์โต้ 2-0 หรือ แมนฯยูไนเต็ด แม้จะพ่าย บาร์เซโลน่า 0-1 (ตามคาดหมาย) ก็มีความสวยงามท่ามกลางการเสีย away goal เช่นกัน

ไม่ใช่เฉพาะ “แฟนบอล” แต่ในเชิง “โค้ช” นี่คือสิ่งที่คุณไม่สามารถทำอะไรได้มากกว่า แก้เกม, ปรับแท็คติกส์ หรือหวังว่า ลูกทีมจะสามารถทำในสิ่งที่ต้องการได้ เพราะตัวโค้ชไม่สามารถลงไปเตะได้เอง